Sri Nardhanapureeswarar Temple at Thalayalangadu

Visited on: 11^th June, 2018.

Location

Thalayalangadu is situated at a distance of about 18 kms from Thiruvarur on the Kumbakonam to Thiruvarur route (Via Kudavasal). It is about 8 kms from Kudavasal.

Other Devara Paadal Petra Shiva Sthalams near this place are –

Peruvelur, Karaveeram, Kaduvaikkarai Puthur, Naalur Mayanam, Thirucherai, Thirukkollamputhur, Kudavasal, Penu Perunthurai, Thiru Naraiyur Siththeecharam, Arisirkarai Puthur, Sivapuram, Karukkudi and Kalayanallur.

General Information

• This is one of the 276 Devara Paadal Petra Shiva Sthalams and 93^rd Shiva Sthalam on the Southern bank of the river Cauveri in Chozha Nadu (Thenkarai).
• Lord Shiva in this temple is a Swayambumurthi (self-manifested).
• This east facing temple has no main tower (Rajagopuram) but it has an arch at the entrance. 
• The last consecration ceremony (Maha Kumbabishekam) took place on 08.07.2012.

History of the Temple

During the Sangam era, this place was known as Thalaiyalankaanam. Thalaiyalankaanam was the battle field where Pandiya king Nedunchezhiyan won against the combined armies of Chera and Chola. After this, he assumed the title of “Thalaiyalankaanathu Seru Ventra Pandiyan” (“seru” means war and “ventra” means conquered in Tamil). One of the Sangam epics “Puranaanooru” describes this war in detail. To substantiate this story, there are a few places near this temple having names such as “Pandian Medu”, “Pandian Thidal” etc.

There are certain stone inscriptions in this temple which date back to 12^th century.

This temple is under the administrative control of the Hindu Religious and Charitable Endowments Department of Government of Tamil Nadu (HR&CE).

Legend

The legend of this temple involves some arrogant sages from a place called Dharukavanam. In their excessive vanity, they thought themselves to be superior than gods. To teach them a lesson, Lord Shiva asked Mahavishnu to take the form of “Mohini” (a beautiful angel) to divert the attention of the sages from their penance which they claimed was unparalleled. It is believed that the sages failed in their penance because they were attracted by Mohini. At the same time, Lord Shiva took the form of Pitchandavar and went to the sages’ house to ask for alms.  It is believed that the wives of the sages were so enamoured by Pitchandavar that they started following him. This incident further shattered the sages’ claims that their wives were most pious and devout.

When the sages realised that this was all a play by Lord Shiva, they decided to perform a Yagna (“Abhichara Velvi”) and used evil spirits and mantras to kill Lord Shiva. They created various weapons including an elephant, a tiger and a demon (Muyalakan) to kill him. Lord Shiva stopped all their weapons, vanquished the elephant and the man-eater and used its skin as his dress. The lord danced upon the body of the demon. Later on, the sages realised their mistake and surrendered to Lord Shiva for pardon.

Lord Shiva is believed to have danced upon the body of demon Muyalakan in this place. Hence the lord here is praised as “Sri Narthanapureeswarar” (“Narthanam” means dance in Tamil).

It is believed that Goddess Saraswathi worshiped Lord Shiva here. The lord gave her his darshan in the form of fire (“jyothir lingam”).

It is believed that in the Kretha Yug, Sage Kapila worshiped Lord Shiva here and received the “Chintamani” gem.

Saint Thirunavukkarasar (Appar) considered this place so sacred that he did not want to soil it by placing his feet there. It is believed that he travelled to this temple by standing upside down and walking with his hands. The lord gave his darshan to him under the “Sthala viruksham” (Jackfruit tree) on a new moon day in the Tamil month of Thai (Jan-Feb). Hence this place gets the name “Thalaiyalankadu” (“Thalai” means head in Tamil).

It is believed that Saneeswarar, Kaali, Sage Kapila Muni and Saint Thirunavukkarasar have worshiped the lord here.

Deities in the temple

Other than the shrines of Lord Shiva and Goddess Parvathy, shrines and idols of

Vinayakar, Murugan, Natarajar, Dasapuja Kaali, Nalvar, Chandikeswarar, Chandikeswari, Bairavar, Kala Bairavar and Saneeswarar can be seen in the hall and the corridors.

There is a separate shrine for Sri Kasi Viswanathar with Visalakshi in the corridor.

In the “koshtam” (place surrounding the sanctum sanctorum), idols of Vinayakar, Dakshinamurthy and Durgai can be seen.

Idols of Vinayakar and Saraswathi are at the first entrance and Polla Pillayar and Murugan are at the second entrance of the sanctum.

Salient Features

It is believed that this is one of the places where Lord Shiva performed his cosmic dance.

The idol of Goddess Saraswathi is seen holding a bunch of palm leaves (“Oolaichuvadi”) in her hands instead of the Veena.

Lord Saneeswarar’s shrine is in the hall in front of Goddess Parvathy’s sanctum and is facing the east direction. Such a placement is considered to be very auspicious.

It is believed that Lord Suryan (Sun) worships Lord Shiva of this temple by directing his rays on the lingam every year for four days – 30^th and 31^st of Panguni and 1^st and 2^nd of Chithirai (Mar-Apr).

The front hall (Mandapam) of this temple (in front of the sanctum) is designed to look like the forehead of a bat (“Vovval Nethi Mandapam”). This looks very beautiful.

This place is considered to be the first “Aala Vanam” (Banyan tree forest).

Greatness of this temple

It is believed that those seeking “Santhana Prapthi” (child boon) can pray to the lord here. 

Devotees believe that by worshiping the lord here, they will be absolved from the sins that their forefathers or ancestors had accrued (“Pithru dosha”).

Devotees believe that by taking a dip in this temple’s holy water, and worshiping the lord, they will be cured of all skin ailments including leprosy.

Important Festivals

Brahmotsavam in the Tamil month of Thai (Jan-Feb) and Appar Guru Pooja on “Sadhaya” star day in the Tamil month of Chithirai are the important festivals celebrated here.

Some of the other festivals celebrated in this temple are – 

Vaikasi Visakam in the Tamil month of Vaikasi (May-June),
Aani Thirumanjanam in the Tamil month of Aani (June-July),
Aadi Pooram in the Tamil month of Aadi (July-Aug),
Vinayakar Chaturthi in the Tamil month of Aavani (Aug-Sept),
Navarathri in the Tamil month of Purattasi (Sept-Oct),
Skanda Shashti and Annabishekam in the Tamil month of Aippasi (Oct–Nov),
Thiru Karthikai in the Tamil month of Karthikai (Nov-Dec),
Thiruvadhirai in the Tamil month of Markazhi (Dec-Jan),
Makara Sankranthi in the Tamil month of Thai (Jan-Feb) and
Shivrathri in the Tamil month of Masi (Feb-Mar).

Pradosham is also observed regularly.

Temple Timings

From 08:00 AM to 12:00 Noon and from 05:00 PM to 08:00 PM.

Temple Address

Sri Nardhanapureeswarar Temple,
Thalayalangadu,
Chimizhi Post, Sembangudi Via,
Kudavasal Taluk,
Thiruvarur District,
Tamil Nadu – 612 603.
Tele: +91 - 04366 - 269235.

This temple’s priest, Sri K.Vaidhiyanatha Gurukkal can be contacted at +91 – 94435 00235.

Pathigam (Hymn) with English transliteration and Tamil meaning.

Saint Thirunavukkarasar visited this temple and sang this Pathigam.

Devotees visiting this temple should make it a practice to recite this Pathigam.

Pathigam No.6.079.

தொண்டர்க்குத் தூநெறியாய் நின்றான் றன்னைச்
சூழ்நரகில் வீழாமே காப்பான் றன்னை
அண்டத்துக் கப்பாலைக் கப்பா லானை
ஆதிரைநா ளாதரித்த அம்மான் றன்னை
முண்டத்தின் முளைத்தெழுந்த தீயா னானை
மூவுருவத் தோருருவாய் முதலாய் நின்ற
தண்டத்திற் றலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Thoṇṭarkkuth thūneṟiyāy niṉtṟāṉ tṟaṉṉaich
chūzhnarakil vīzhāmē kāppāṉ tṟaṉṉai
aṇṭaththuk kappālaik kappā lāṉai
āthirainā ḷāthariththa am'māṉ tṟaṉṉai
muṇṭaththiṉ muḷaiththezhuntha thīyā ṉāṉai
mūvuruvath thōruruvāy muthalāy niṉtṟa
thaṇṭaththit ṟalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

தொண்டர்க்குத் தன்வழி நிற்றலே நன்னெறியாகச் செய்து நின்றவனும், சூழும்நரகில் வீழாமல் தொண்டரைக் காப்பவனும், இப்புவிக்கு அப்பாலைக்கு அப்பால் ஆனவனும், ஆதிரை நாளை விரும்பிக்கொண்ட தலைவனும், நெற்றியிடத்துத் தோன்றி வளரும் தீயினனும், அயன், அரி, அரன் என்னும் மூவுருவங்களுள் ஓருருவமாய அரனாய் நின்று அம்மூவுருவங்களுக்கும் முதலாய் நின்ற இலிங்கவுருவினனும் ஆகிய தலையாலங்காட்டு அண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளைவீணாள் ஆக்கினேன். 

அக்கிருந்த அரையானை அம்மான் றன்னை
அவுணர்புர மொருநொடியி லெரிசெய் தானைக்
கொக்கிருந்த மகுடத்தெங் கூத்தன் றன்னைக்
குண்டலஞ்சேர் காதானைக் குழைவார் சிந்தை
புக்கிருந்து போகாத புனிதன் றன்னைப்
புண்ணியனை எண்ணருஞ்சீர்ப் போக மெல்லாந்
தக்கிருந்த தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Akkiruntha araiyāṉai am'māṉ tṟaṉṉai
avuṇarpura morunoṭiyi lerisey thāṉaik
kokkiruntha makuṭaththeṅ kūththaṉ tṟaṉṉaik
kuṇṭalañchēr kāthāṉaik kuzhaivār sinthai
pukkirunthu pōkātha puṉithaṉ tṟaṉṉaip
puṇṇiyaṉai eṇṇaruñchīrp pōka mellān
thakkiruntha thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

சங்குமணி கட்டிய இடையினனும், தந்தை ஆனவனும், அசுரர் புரங்கள் மூன்றையும் ஒருவிநாடியில் எரித்தவனும், கொக்கிறகு செருகப்பட்ட சடைமுடிக்கூத்தனும், குண்டலஞ்சேர் காதினனும், தன்னை எண்ணி உருகுவார் மனத்துட்புக்கு அங்கிருந்து போகாத புனிதனும், புண்ணிய உருவினனும், அளவற்ற செல்வத்தான் ஆகும் இன்பமெல்லாம் வாய்த்திருந்தானும் ஆகிய தலையாலங்காட்டண்ணலை அடையாமல்மிக்க நாளை வீணாள் ஆக்கினேன்.

மெய்த்தவத்தை வேதத்தை வேத வித்தை
விளங்கிளமா மதிசூடும் விகிர்தன் றன்னை
எய்த்தவமே உழிதந்த ஏழை யேனை
இடர்க்கடலில் வீழாமே யேற வாங்கிப்
பொய்த்தவத்தா ரறியாத நெறிநின் றானைப்
புனல்கரந்திட் டுமையொடொரு பாகம் நின்ற
தத்துவனைத் தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Meyththavaththai vēthaththai vētha viththai
viḷaṅkiḷamā mathichūṭum vikirthaṉ tṟaṉṉai
eyththavamē uzhithantha ēzhai yēṉai
iṭarkkaṭalil vīzhāmē yēṟa vāṅkip
poyththavaththā raṟiyātha neṟiniṉ tṟāṉaip
puṉalkaranthiṭ ṭumaiyoṭoru pākam niṉtṟa
thaththuvaṉaith thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

உண்மைத் தவமாகி, வேதமுமாகி, வேதத்தின் முதலும் ஆகி, ஒளிரும் இளம்பிறையைச் சூடி, வேறுபட்ட இயல்பினனும், வீணே அலைந்து இளைத்த அறிவற்ற என்னைத் துன்பக் கடலில் வீழாமல் கரையேற எடுத்துப் பொய்த்தவத்தார் அறிய முடியாத நெறியில் என்னை நிற்பித்தவனும், கங்கையைச் சடையில் கரந்து உமையம்மையை ஒரு கூற்றிலே கொண்டு நின்றவனும் ஆகிய தலையாலங்காட்டண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளை வீண்நாள் ஆக்கினேன். 

சிவனாகித் திசைமுகனாய்த் திருமா லாகிச்
செழுஞ்சுடராய்த் தீயாகி நீரு மாகிப்
புவனாகிப் புவனங்க ளனைத்து மாகிப்
பொன்னாகி மணியாகி முத்து மாகிப்
பவனாகிப் பவனங்க ளனைத்து மாகிப்
பசுவேறித் திரிவானோர் பவனாய் நின்ற
தவனாய தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Sivaṉākith thisaimukaṉāyth thirumā lākich
chezhuñchuṭarāyth thīyāki nīru mākip
puvaṉākip puvaṉaṅka ḷaṉaiththu mākip
poṉṉāki maṇiyāki muththu mākip
pavaṉākip pavaṉaṅka ḷaṉaiththu mākip
pasuvēṟith thirivāṉōr pavaṉāy niṉtṟa
thavaṉāya thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

சிவனாய், நான்முகனாய்த் திருமாலாய், சூரிய சந்திரராய், தீயாய், நீராய், புவலோகமாய், புவனங்கள் யாவுமாய், பொன்னாய், மணியாய், முத்துமாய், வேண்டுமிடங்களில் வேண்டியவாறே தோன்றுபவனாய், உயிர்கள் வாழ்தற்கேற்ற இடங்கள் யாவுமாய், இடபத்தை ஊர்ந்து திரியும் ஒருகோலத்தை உடையனாய், தவ வேடந்தாங்கிநின்ற தலையாலங்காட்டண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளை வீணாள் ஆக்கினேன்.

கங்கையெனுங் கடும்புனலைக் கரந்தான் றன்னைக்
காமருபூம் பொழிற்கச்சிக் கம்பன் றன்னை
அங்கையினில் மான்மறியொன் றேந்தி னானை
ஐயாறு மேயானை ஆரூ ரானைப்
பங்கமிலா அடியார்க்குப் பரிந்தான் றன்னைப்
பரிதிநிய மத்தானைப் பாசூ ரானைச்
சங்கரனைத் தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Gaṅgaiyeṉuṅ kaṭumpuṉalaik karanthāṉ tṟaṉṉaik
kāmarupūm pozhiṟkachchik kampaṉ tṟaṉṉai
aṅkaiyiṉil māṉmaṟiyoṉ tṟēnthi ṉāṉai
aiyāṟu mēyāṉai ārū rāṉaip
paṅkamilā aṭiyārkkup parinthāṉ tṟaṉṉaip
parithiniya maththāṉaip pāsū rāṉaich
saṅkaraṉaith thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

விரைந்து வரும் புனலையுடைய கங்கையைச் சடையில் கரந்தவனாய், விரும்பத்தக்க அழகிய பொழில் சூழ்ந்த கச்சி ஏகம்பனாய், அழகிய கையில்மான்கன்றொன்றை ஏந்தியவனாய், ஐயாறு மேயவனாய், ஆரூரனாய், குற்றமில்லா அடியார் மாட்டுப் பரிவுடையனாய், பரிதி நியமத்தவனாய், பாசூரினனாய், சங்கரனாய் நின்ற தலையாலங்காட்டண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளை வீணாள் ஆக்கினேன். 

விடந்திகழும் அரவரைமேல் வீக்கி னானை
விண்ணவர்க்கு மெண்ணரிய அளவி னானை
அடைந்தவரை அமருலக மாள்விப் பானை
அம்பொன்னைக் கம்பமா களிறட் டானை
மடந்தையொரு பாகனை மகுடந் தன்மேல்
வார்புனலும் வாளரவும் மதியும் வைத்த
தடங்கடலைத் தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Viṭanthikazhum aravaraimēl vīkki ṉāṉai
viṇṇavarkku meṇṇariya aḷavi ṉāṉai
aṭainthavarai amarulaka māḷvip pāṉai
ampoṉṉaik kampamā kaḷiṟaṭ ṭāṉai
maṭanthaiyoru pākaṉai makuṭan thaṉmēl
vārpuṉalum vāḷaravum mathiyum vaiththa
thaṭaṅkaṭalaith thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

விடமுடைய பாம்பினை இடையின் மேல் கட்டியவனாய், தேவர்களாலும் எண்ணுதற்கரிய அளவினனாய், தன்னை அடைந்தவரைத் தேவருலகம் ஆளச்செய்பவனாய், அழகிய பொன்னாய், அசையும் பெரிய களிற்றியானையை அழித்தவனாய், உமை திகழ் ஒருபாகனாய், சடைமுடிமேல் ஒழுகும் நீரையுடையகங்கையையும், கொடிய பாம்பையும், பிறையையும் வைத்தவனாய் அகன்ற கடலை ஒத்தவனாய்த் திகழும் தலையாலங்காட்டண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளை வீண்நாள் ஆக்கினேன்.

விடையேறிக் கடைதோறும் பலிகொள் வானை
வீரட்டம் மேயானை வெண்ணீற் றானை
முடைநாறு முதுகாட்டி லாட லானை
முன்னானைப் பின்னானை அந்நா ளானை
உடையாடை யுரிதோலே உகந்தான் றன்னை
உமையிருந்த பாகத்து ளொருவன் றன்னைச்
சடையானைத் தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Viṭaiyēṟik kaṭaithōṟum palikoḷ vāṉai
vīraṭṭam mēyāṉai veṇṇīt ṟāṉai
muṭaināṟu muthukāṭṭi lāṭa lāṉai
muṉṉāṉaip piṉṉāṉai annā ḷāṉai
uṭaiyāṭai yurithōlē ukanthāṉ tṟaṉṉai
umaiyiruntha pākaththu ḷoruvaṉ tṟaṉṉaich
chaṭaiyāṉaith thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

இடபமூர்ந்து வீட்டு வாயில்கள் தோறும் பிச்சையேற்பவனாய், வீரட்டங்கள் எட்டும் மேவினவனாய், வெண்ணீறு அணிந்தவனாய், பிணம் எரிந்து முடைநாறும் சுடுகாட்டில் ஆடுபவனாய், இறப்பு எதிர்வு நிகழ்வு ஆகிய முக்காலமும் ஆபவனாய், அரையிலுடை புலித்தோலாகவும் மேலாடை யானைத் தோலாகவும் அமைய விரும்பினனாய், உமைபொருந்திய பாகத்தோடுள்ள ஒருவனாய், சடையவனாய்த் திகழும் தலையாலங்காட்டண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளை வீணாள் ஆக்கினேன். 

கரும்பிருந்த கட்டிதனைக் கனியைத் தேனைக்
கன்றாப்பின் நடுதறியைக் காறை யானை
இரும்பமர்ந்த மூவிலைவே லேந்தி னானை
என்னானைத் தென்னானைக் காவான் றன்னைச்
சுரும்பமரும் மலர்க்கொன்றை சூடி னானைத்
தூயானைத் தாயாகி உலகுக் கெல்லாந்
தரும்பொருளைத் தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Karumpiruntha kaṭṭithaṉaik kaṉiyaith thēṉaik
kaṉtṟāppiṉ naṭuthaṟiyaik kāṟai yāṉai
irumpamarntha mūvilaivē lēnthi ṉāṉai
eṉṉāṉaith theṉṉāṉaik kāvāṉ tṟaṉṉaich
churumpamarum malarkkoṉtṟai chūṭi ṉāṉaith
thūyāṉaith thāyāki ulakuk kellān
tharumporuḷaith thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

கரும்பின்கண் இருந்த சாறுகொண்டு சமைத்த கட்டியையும் கனியையும் தேனையும் ஒப்பவனாய், கன்றாப்பூரின் நடுதறியாய், பன்றியின் வெண்மருப்பாலாகியகாறை அணியினனாய், இரும்பாலான மூவிலை வேலை ஏந்தியவனாய், எனக்கு முதல்வனாய், அழகிய ஆனைக் காவனாய், வண்டுமொய்க்கும் கொன்றை மலரைச்சூடியவனாய், தூயவனாய், தாயானவனாய், உலகுக்கெல்லாம் பொருள் வழங்குபவனாய்த் திகழும் தலையாலங்காட்டு அண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளைவீணாள் ஆக்கினேன்.

பண்டளவு நரம்போசைப் பயனைப் பாலைப்
படுபயனைக் கடுவெளியைக் கனலைக் காற்றைக்
கண்டளவிற் களிகூர்வார்க் கெளியான் றன்னைக்
காரணனை நாரணனைக் கமலத் தோனை
எண்டளவி லென்னெஞ்சத் துள்ளே நின்ற
எம்மானைக் கைம்மாவி னுரிவை பேணுந்
தண்டரனைத் தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே.

“Paṇṭaḷavu narampōsaip payaṉaip pālaip
paṭupayaṉaik kaṭuveḷiyaik kaṉalaik kātṟaik
kaṇṭaḷaviṟ kaḷikūrvārk keḷiyāṉ tṟaṉṉaik
kāraṇaṉai nāraṇaṉaik kamalath thōṉai
eṇṭaḷavi leṉṉeñchath thuḷḷē niṉtṟa
em'māṉaik kaim'māvi ṉurivai pēṇun
thaṇṭaraṉaith thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”.

பண்டுதொட்டுவரும் இசையிலக்கணத்தொடு பொருந்திய யாழிசையின் பயனாய், பாலாய், பாலின் சுவையாய், பெரியவானமாய், கனலாய், காற்றாய், தன்னைக்கண்ட அளவிலே மகிழ்ச்சி மிகுவார்க்கு எளியனாய், முதல்வனாய், திருமாலாய், நான்முகனாய், எட்டிதழ்த் தாமரை வடிவிலுள்ள இல்லமாகிய என் நெஞ்சத்துள்ளேநின்ற எம் தலைவனாய், யானைத் தோற் போர்வையைப் பேணுபவனாய், இலிங்கவடிவினனாய்த் திகழும் தலையாலங் காட்டண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளைவீணாள் ஆக்கினேன்.

கைத்தலங்கள் இருபதுடை அரக்கர் கோமான்
கயிலைமலை அதுதன்னைக் கருதா தோடி
முத்திலங்கு முடிதுளங்க வளைக ளெற்றி
முடுகுதலுந் திருவிரலொன் றவன்மேல் வைப்பப்
பத்திலங்கு வாயாலும் பாடல் கேட்டுப்
பரிந்தவனுக் கிராவணனென் றீந்த நாம
தத்துவனைத் தலையாலங் காடன் றன்னைச்
சாராதே சாலநாள் போக்கி னேனே. 

“Kaiththalaṅkaḷ irupathuṭai arakkar kōmāṉ
kayilaimalai athuthaṉṉaik karuthā thōṭi
muththilaṅku muṭithuḷaṅka vaḷaika ḷetṟi
muṭukuthalun thiruviraloṉ tṟavaṉmēl vaippap
paththilaṅku vāyālum pāṭal kēṭṭup
parinthavaṉuk kirāvaṇaṉeṉ tṟīntha nāma
thaththuvaṉaith thalaiyālaṅ kāṭaṉ tṟaṉṉaich
chārāthē chālanāḷ pōkki ṉēṉē”. 

இருபது கைகளையுடைய அரக்கர் கோமான் தோள்வளைகளைப் புடைத்து ஓடிச்சென்று ஆராயாது கயிலை மலையை விரைந்தெடுக்க அவன் முத்து விளங்கும் முடிகள் பத்தும் நடுங்கும் வண்ணம் திருவிரல் ஒன்றை அவன்மேல் வைத்து ஊன்ற அவன் தன் பத்துவாயாலும் பாடிய சாமகீதப் பாடலைக் கேட்டு இரக்கம் மிக்கவனாய் அவனுக்கு இராவணன் என்ற பெயரை ஈந்த தத்துவனாய்த் திகழும் தலையாலங்காட்டண்ணலை அடையாமல் மிக்க நாளை வீணாள் ஆக்கினேனே.